Urodzony 7 października 1963 w Warszawie; syn Tadeusza Klejnockiego i Teresy z domu Przybyłowicz, ekonomistów. W okresie, gdy uczęszczał do szkoły podstawowej, wstąpił w 1974 do ZHP. W Hufcu Warszawa Mokotów im. Szarych Szeregów działał z przerwami, także jako harcmistrz, do 1990. W 1975 wyjechał z rodzicami na 4 lata do Kuwejtu, gdzie uczęszczał do New English School. W 1979-83 kontynuował naukę w XLII Liceum Ogólnokształcącym im. M. Konopnickiej w Warszawie. Następnie studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim (UW). Jako krytyk debiutował w 1985 recenzją powieści J. Szczodrowskiego Tylko słowa, opublikowaną w „Miesięczniku Literackim” (nr 10/11). Po uzyskaniu magisterium w 1988 został nauczycielem języka polskiego w XVII Liceum Ogólnokształcącym im. A. Frycza Modrzewskiego w Warszawie i pracował tam do 1995, pełniąc jednocześnie przez dwa lata funkcję wicedyrektora (1992-94). W tym czasie pracował także jako wizytator szkół średnich w Kuratorium Oświaty (1990-91) i nauczyciel konsultant w Centralnym Ośrodku Doskonalenia Nauczycieli w Warszawie (1991-92). W 1991 debiutował jako poeta, drukując sześć wierszy w kwartalniku „Ogród” (nr 2). W tymże roku ożenił się z Katarzyną Joanną Olszewską, dziennikarką (z wykształcenia etnolog i antropolog kultury oraz archeolog) i odbył z nią podróż autostopem przez Europę (Niemcy, Belgia, Francja, Anglia, Czechosłowacja). Efektem tej wyprawy – oraz kilku następnych, m.in. do Beneluxu, Francji, Austrii, Szkocji oraz Szwajcarii (1995) i Skandynawii (1997) – stały się tom esejów Zagłada ogrodu i kilka tekstów ze zbioru Piołun i inne eseje chodnikowe, a także liczne wiersze. W 1992 wyjechał do Stanów Zjednoczonych na stypendium rządu USA, aby zapoznać się z problematyką edukacyjną. Po powrocie został zatrudniony na etacie inżynieryjno-technicznym w Zakładzie Teorii Lektury i Metodyki Literatury Instytutu Literatury Polskiej (ILP) UW, gdzie zajmował się metodyką nauczania i prowadził konwersatoria ze współczesnej poezji polskiej (1992-2001). Wiersze, eseje, recenzje i szkice literackie zamieszczał min. w „Miesięczniku Literackim” (1984-90), „Polityce” (od 1985), „Gazecie Wyborczej” (od 1990; tu m.in. stały cykl Między wierszami w dodatku „Gazeta o Książkach” w 1997-2002), „Odrze” (od 1990), „Kresach” (od 1992), „Nowym Państwie” (1995-2001), „Res Publice Nowej” (od 1996), „Tygodniku Powszechnym” (od 1997), „Lampie” (od 2009). W latach dziewięćdziesiątych w Programie III Polskiego Radia brał udział z Rafałem Grupińskim w audycji literackiej Barbary Marciniak „Loża szyderców”, występował też jako krytyk literacki w programach telewizyjnych, m.in. w cyklicznym programie Telewizji Polskiej o książkach pt. „Chimera”. W 1995 podjął pracę jako nauczyciel języka polskiego w prywatnym 42. Autorskim Liceum Niepublicznym w Warszawie. W 1996 wstąpił do SPP. W 1997-99 był stypendystą Uniwersytetu Środkowoeuropejskiego w Pradze – Research Support Scheme. W 2001 uzyskał doktorat na podstawie rozprawy pt. Poezja Adama Zagajewskiego. Metamorfozy. Interpretacje. Konteksty (promotor Ryszard Handke) i otrzymał stanowisko adiunkta w ILP UW. Zaczął przygotowywać podręczniki do języka polskiego dla szkół ponadgimnazjalnych. W 2005-07 pełnił funkcję kierownika Zakładu Edukacji Literackiej ILP UW (przedtem Zakład Teorii Lektury i Metodyki Literatury). W 2007 wyjechał na stypendium twórcze Baltic Centre for Writers and Translators do Visby w Szwecji. W tymże roku przeniósł się do nowo powstałego Instytutu Polonistyki Stosowanej UW i do 2008 pełnił tam obowiązki zastępcy dyrektora (następnie przeszedł na stanowisko asystenta). Równocześnie kontynuował twórczość literacką (także jako autor powieści kryminalnych). Od sierpnia 2008 na platformie internetowej Wydawnictwa Literackiego prowadził „Raptularz końca czasów” – blog krytycznoliteracki, na którym zamieszczał szkice, eseje i omówienia książek oraz komentarze do bieżących wydarzeń kulturalnych. W sierpniu 2009 rozpoczął pracę w Muzeum Literatury im. A. Mickiewicza w Warszawie, a 1 lipca 2010 został jego dyrektorem. Od 2010 prowadził tam blog krytycznoliteracki Poza Regulaminem. Od tegoż roku wchodził w skład jury Nagrody Warszawskiej Premiery Literackiej. W tym czasie publikował także wiersze, artykuły i recenzje, m.in. w „Poezji Dzisiaj” (2010, 2013-17), „Nowych Książkach” (2011), „Wyspie” i „Zeszytach Literackich”. W 2011 otrzymał nagrodę z okazji Światowego Dnia Poezji ustanowionego przez UNESCO. W 2012-15 był członkiem Społecznej Rady Kultury przy Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy. W 2016 otrzymał decyzją Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego tytuł kustosza dyplomowanego. W 2017 uzyskał na UW habilitację na podstawie książki Przez wiersze. Szkice interpretacyjne (wokół wybranych wierszy kilku poetów urodzonych w latach 60. XX wieku).